Header Ads

Cassiopeia: Karanlık Bulutlar Yaklaşıyor! | Bölüm 7



Olay yerinde sanki katil o değilmiş gibi gün ışıyana dek kuytu bir köşede bekledi, bekledi ve bekledi... Bulunduğu bölgede sokağı, insanları, yolları, kaldırımları, evleri yani kısacası gözüne çarpan her şeyi incelemeye koyuldu. Etrafına bakıyor da bakıyor, artık güneş kendini iyiden iyiye göstermeye başlamıştı ama neyse ki bulunduğu sokak o kadar ıssız ve kasvetliydi ki öğle saatinin ortasında dahi puslu ve karanlık duruyordu. Bir an bulunduğu yere tekrar bakarak doğru bir sokak seçtiğini bir kere daha anladı.

Bir an içinde bulunduğu düşüncelerden sıyrılıp çıktı çünkü su taşıyan bir kızın cıyaklamalarını ve çılgınca bağırışını duydu. Bulunduğu köşeye iyice sinerek olanları gözlemeye başladı. Uzun ve kirli bir elbisenin içinde sağ boynuna büyük bir su çanağı koyarak ilerleyen kızın, cesedi gördükten sonraki çırpınışları ve haykırışları Cassiopeia’nın başını döndürmüştü. Korku ve çığlıklar onu pişman etmek şöyle dursun sanki yeni bir cinayete de ramak kalmasına neden oluyordu.



Kendini tuttu, henüz ortaya çıkmanın akıllıca bir davranış olacağından şüpheliydi. Çünkü insani yanı gitmiş de yabani bir hayvan gibi her önüne gelene saldıran bir yaratık damgası yemek istemiyordu. Evet, çılgınlığı ve vahşeti seviyordu. Önceki gibi birilerini öldürmek için bir neden aramayı da bırakmıştı ama şu anda iş başkaydı. Soylu Du Couteau ailesinin şöhretini gölgelemek istemiyordu. Zira değişim geçirmiş olsa da hala tanınabilirdi.

Cassiopeia bir müddet düşündü. Bunu kendi lehine nasıl çevirebilirdi? Evet, ortada parçalanmış bir ceset vardı ve suçu işlese de, işlemese de üstüne kalabilme olasılığı yatıyordu ama bunu istemiyordu. Çünkü etrafta dolaşan dedikoduları o da duymuştu. Kendisi hakkında konuşan insanlar onun bir canavara dönüştüğü konusunda sürekli bilgi kovalıyordu. Bu durum hem aileyi hem de annesini tehlikeye sokardı. O zaman yapılacak iş belliydi. Kana susamış bir canavardan bir kahraman yaratmaya karar verdi.

Tekrar evlerin çatılarından geçerek hızlıca eve gitmesi gerekiyordu. Planlar hazır sadece bunu uygulamaya dökmek kalmıştı. Eğer başarılı olursa saklanma gereği duymadan artık gündüz vakti de dışarı çıkabilecekti. Kendi zindanında hava kararana kadar tekrar bekledi, aynı şeyler tekrar olacak yine bir suçlu cezasını bulacaktı ya da suçsuz ne fark eder!



Ay tepeye ulaşmış, yarım bir küre şeklinde ortalığı olağanca kuvvetiyle aydınlatıyordu. Bu sefer başka bir karanlık sokakta dikey çizgili yeşil gözleriyle etrafı kolaçan ediyordu. Derken yine birilerinin sesini duydu. Pespaye görünüşlü iki kişi sokağa giriş yapmıştı.

İki erkek, pek güçlü ve kuvvetli oldukları söylenemez, üstelik ikisi de sarhoş. Cassi, gülümsedi ve bir an gökyüzüne ve evlerin çatılarına baktı. Bu bir yoklama değildi, bunun ancak bir özlem olduğunu söyleyebilirdi. Aylar olmuştu, artık bu tutsaklık bitecek ve özgürlüğün tadını tekrar tadabilecekti. Tekrar o ölümcül gözlerini iki zavallıya çevirdi. Aslında ölmeleri gerekmezdi kendi namına da bu iki zavallı nahoş kalırdı. Daha güçlü rakiplerin peşindeydi. Ama bunun yolu bu sokaktan ve iki cesetten geçiyordu.

Cassiopeia sessizce çatıdan inerek önceki akşam olduğu gibi karanlıktan faydalanarak gölgelere çekildi. İki parlak yeşil gözle kurbanlarını incelerken yine hazzı yaşayacağı için adeta göğsünde bir ateş yanıyordu. Kendi pençelerini derisine geçirdi. Anlaşılan artık kendini tutmakta hayli zorlanıyordu. İki kurbanın iyice yaklaşmasıyla atağa geçen Cassi, bir an ne olduğunu bilemeden ortada kalakaldı. Adamlar gitmişti! Etrafına bakındı ama kimseleri göremedi. Bir anda öylece iki sefil nasıl yok olur!

Derken kalın bir erkek sesi duydu ve sesin geldiği yöne doğru hamle yaptı ama adamları bir türlü bulamadı. Midesine bir sancı girdi, korkmuyordu ama avcı olmayı planlarken sanırım bir ava dönüştüğünü anladı. Sokakta yalnızca iki adam vardı, şimdi ise en az 30 kişi saydı. Ellerinde mızraklar, hançerler, kılıçlar ile kesici ve delici olan her şey vardı. Anlaşılan bu aptallar Cassiopeia’yı yani en güçlü silahı böyle komik bir yolla öldürmeye gelmişlerdi.

Güldü ve anında harekete geçti. İlk önce elinde uzun saplı ucunda orağa benzeyen bir bıçak taşıyan 2 kişiye yöneldi. Tam bıçaklarını kaldırdıkları sırada Cassi öyle hızlı hareket etmişti ki daha onlar ne olduğunu anlayamadan kaskatı kesilmiş bir vaziyette öylece kalakaldılar. Kıpırdayamıyor, elleri havada ecellerinin yaklaşmasını seyrediyorlardı. İkisi de oracıkta paramparça bir halde etrafa saçıldılar. Manzarayı görenler ilk başlarda korksalar da sayısal üstünlük hala bir nebze de olsa cesaret veriyordu. Üç kişi daha ellerinde kılıç ve sivri uçlu güllelerle ona saldırdı ki nitekim hiçbiri onun dengi değildi. Yine ani ve çevik bir hareketle üçünü de aynı yöntemle öldürdü. Kalanlar şaşkın bir vaziyette kaçmaya yeltenseler de artık çok geçti. Peşlerinden hızlıca sürünerek avlarına yaklaşan Cassiopeia, “Kaçmak yetmez, uçsanız dahi kaderinizden kaçamazsınız!” diyerek hamle yaptığı iki kişiyi daha ağzından çıkan asitle oracıkta eritmişti. Kalanlar yine bir cesaret edip savaşmışsa da başarılı olamamışlardı. O kadar çok kan akmıştı ki sokak boydan boya kızıla boyanmıştı. Artık yalnızca 4 kişi kalmıştı. Bir hamlede önce ikisini, sonra birini daha sonra da kalan son kişiyi de vahşice öldürmüştü.

"Bu his anlatılamaz, kelimelere asla ama asla sığamaz. Bakıyorum, görüyorum, dokunuyorum. İçimde öyle bir coşku var ki bunu sana nasıl anlatabilirim? Her şey değişmiş, gördüğüm her nesne sanki benim için çalışan bana yardım eden bir silah olmuş. Mesela: elime bir vazo alıyorum ve anında içi zehirle doluyor. Aynı anda 30 kişiyi birden öldürecek kadar ölümcül bir silaha dönüşüyorum. Yine elime başka bir nesne alıyorum mesela bir tarak! Ellerimde bir gövdesinden dışarı çıkmış sekiz ayrı dişli çıkıyor ve hedefe doğru amansız bir mızrak oluyor, göz bile açtırmıyorum.

Tabi bunlar basit şeyler mesela elime bir hançer veya bir mızrak aldığımda ise onları usulca yere bırakıyorum. Zira olacaklardan kendim bile korkar hale geldim. Ancak! Bu seni yanıltmasın. İnanır mısın bilmem ama ben çok mutluyum. Kendim olmaktan, yeni ben olmaktan, yarı yılan olup silahın ta kendisi olmaktan. Zira düşmanlarımın elinde benden çalacakları bir nesne yok çünkü bu çalınamaz, devredilemez veya saklanamaz. Neden biliyor musun? Çünkü silah benim!



Geçen günkü hadise hakkında beni haksız yere sorguladın. Beni haksız yere suçladın. Sevgili anneciğim, ben Cassiopeia’yım. Du Couteau'lara mensup bir ailenin en güçlü mensubuyum. Tabi böyle konuşunca şu silah kavramının beni rahatsız ettiğini sanma sakın! İşin başındayken belki rahatsız edebilirdi ama şu an durumum bir kusur olamaz. Şu an ki durumum bana tanrısal bir güç veriyor. Çalışkanlığımın, bilgiyi ve gerçeği aramaktaki azmimin bana kattığı en büyük ödül oldu. Çalıştım, bilgilendim ve gerçeği arayarak beni ben yapan şeyi ortaya çıkardım. Ben Cassiopeia oldum.

Çalışmalı evet çalışmalı ama nasıl? Bana bu konuda yardım etmelisin. KARAGÜL için onun faaliyetleri için kutsal ve ölmeye dahi değer bir amaç için ne yapmalıyım?" Ateşler saçan iki çift göze bakarak kendini anlatmaya ve meramını annesinin de bir an önce anlamasını istiyordu. 

Parçalanan ilk cesetten sonra kasaba ayağa kalmış Cassi de soruşturmadan, ne olduğunu anlamadan karar verip uygulamaya koymuş, küçük bir pürüz olsa da amacına 2 değil 30 kişiyle ulaşmıştı. Tabi kahraman olarak değil, bir canavar olarak ünlenmişti. 

Bundan sonra olacakları az çok hisseden Soreana ise durumu KARAGÜL tarikatında masaya yatırmış ve tarikat, Cassiopeia için en iyi yolun bu tarikat için çalışmaktan, öldürmekten ve krallar devirmekten geçtiğini anlamıştı. Bir günde 30 ölü onlar için yeterli bir nedendi. 

Karanlık bulutlar yaklaşıyordu, ama bu karanlık, onlar için değildi.



Hiç yorum yok